Imaroth- Projekt

Qusill'ha, fragment księgi pióra Mistrza Virl’Va
„…. Teraz zaś przyjrzyjmy się rasie Qusill'ha. Ta właśnie nacja jako jedyna pośród wszelkich ras zamieszkujących świat osiągnęła najwyższy wówczas poziom rozwoju wiedzy i techniki.


Już u zarania dziejów ród Ha Getiem, z którego wywodzą się Qusill'ha oddzielił się od głównych plemion Elfickich i podążył własną ścieżką zwabiony Magią. Spowodowane było to przede wszystkim restrykcjami odnośnie badań nad magią. Starsi z plemion wrogo odnosili się do protoplastów Qusill'ha, do ich badań nad przyzywaniami, a także do nierespektowania praw natury Qusill'ha chyba jako pierwsi na całym świecie rozpoczęli studia nad zdradziecką i potężną sztuką władania magią. Przez wiele wieków mało, kto o nich słyszał, gdy ukryci w górach studiowali zaklęcia, rytuały, uczyli się pisać runy. To właśnie nim zawdzięczamy całą gałąź nauki, którą jest alchemia. Dzięki poznaniu tajemnic władania czarami mogli rozwinąć technikę, obróbkę metali, które stapiali potężnymi czarami. Przywołując różne stwory z zaświatów poznawali coraz to nowsze dziedziny wiedzy, które później rozwijali. Zbudowali już w roku 67 kalendarza Quasi, wspaniałe miasto Que’Minae, w którym gromadzili się wszystkie Qusill'ha. Z racji, iż badania, nauka zajmowały im większość czasu podporządkowali sobie jedno z plemion „ciemnych Qusill” które żyły na drzewach, używały prostych technik, nie znały magii. Qusill'ha oferując im pomoc w rozwoju nauki oddały im w posiadanie ziemie dookoła ich miasta by ci dostarczali im niezbędną do życia żywność, lub by wykonywały za nich ciężkie prace fizyczne. Prawdą natomiast jest, że Qusill'ha wykorzystywały swoich dalekich kuzynów. Te jednak, z powodu czy to strachu, czy zacofania, pozwalały im na to. W tamtym też okresie dzięki magii podjęli oni próby poznania początków świata jak i kontaktu z Bogami. Część z tych badań nie spodobała się pewnej grupie, którzy postanowili porzucić Miasto Magii i rozpoczęli prace na własną rękę. Ów odłam uznany został za zdrajców, co rozzłościło pozostałych. Qusill'ha korzystając z swej wiedzy po latach odnaleźli buntowników daleko na północy u podnóża gór, gdzie ci pracowali nad rozwojem swych gałęzi nauki. Walka trwała kilka miesięcy, poległo wielu, a wiedza, którą posiadali przepadła na zawsze. Miasto zostało zniszczone, księgi spalono a wszystkich ocalałych wymordowano by już nigdy nikt nie chciał wynieść wiedzę Qusill'ha poza ich miasto.
Niedługo potem nastąpił przełom w kontaktach ze sferą Bóstw. Rozzłoszczeni dumą Qusill'ha Bogowie, pod pretekstem pomocy, sprawili, że nie starzeli się. Każdy młodzik z tej rasy dorastał do wieku dorosłego, po czym proces starzenia się zatrzymywał. Straszna to była kara za dumę... Qusill'ha początkowo uznały to za swój wielki sukces: zmusiły Bóstwa do ofiarowania im daru długowieczności. Prawda wyszła na jaw dopiero kilkadziesiąt lat później. Okazało się, że to tylko ciało stało się długowieczne, zaś największy skarb Qusill'ha, ich rozum, starzał się normalnie. Zdezorientowani podstępem Bóstw, rasa ta odwróciła się od nich. Kazano zburzyć wszelakie świątynie, a także zabroniono modlić się do jakiegokolwiek Boga. Czas ten nazwały później Okresem Zwątpienia. Wraz z upływem lat, starsze Quill'ha popadały w coraz większą depresję. Część z nich cierpiała na typowo starcze schorzenia - zapominały najistotniejsze fakty, miały problemy z koncentracją. Wśród młodszych osobników tej rasy narastał wówczas coraz większy niepokój o zdolności do rządzenia przywódców. W efekcie, powróciły one do Bóstw. Prosiły o rady, jak znieść klątwę.
Radę udzieliła im Suehre. Młodsze osobniki podniosły bunt, dążąc do obalenia dominacji starszych osobników. W efekcie wybuchła wtedy I Wojna Pokoleniowa. Que’Minae zostało podzielone na fronty walk. Starsze osobniki, za spowodowanie straszliwej klątwy, zostały skazane na pozbawienie magii i wieczną tułaczkę po świecie, Młodsze by nigdy nikt ich nie nawiedził, nie kradł wiedzy ani nie atakował otoczyli miasto magiczną barierą, która odseparowała królestwo Qusill'ha od reszty świata przez wiele pokoleń

Qusill'ha cechuje specyficzna budowa ciała, są oni bardzo wysocy, ich skóra jest zazwyczaj blada, czasem złotawa. Nikt nigdy nie słyszałby jakiś Qusill'ha zmarł ze starości. Starsi zazwyczaj odchodzą w dal, gdy czują efekty swego wieku. Zaprawdę, smutny to widok, stary Quill'ha... Z racji, iż prawie całe ich życie pochłania nauka nie są zbytnio silni, a ich ciała są delikatne. Lata studiów już od młodzieńczych lat dają im nad przeciętne zdolności umysłu i talent do Magii.

-2 Siła
0 Zręczność (Zr)
-2 Budowa (Bd)
+2 Inteligencja (Int)
+2 Roztropność (Rzt) (?)

ORAZ

Elfy Upadłe z ksiąg mistrza (!)

„…. Wiele lat temu jeszcze w erze (!) pośród nacji Elfów Wysokich nastąpił rozłam, według tych pierwszych będący zwykłą zdradą. Za którą wymierzono srogą karę. Jednak z słów ocalałych z pogromu, jakim była zemsta wynika inaczej. Owe Elfy nazywane Qusill'ars czyli w mowie wspólnej Elfy Upadłe inaczej stawiają przyczyny swego odejścia z Que’Minae. Za główny powód uznają dążenia ich współbraci do dorównania Bogom w ich mocy stwórczej oraz do ohydnych eksperymentów na Elfach Ciemnych, zwanych później Qusill'val, Elfach Dzikich zniewolonych przez nich. Ów odłam zabrał swe księgi i uciekł daleko na północ jak najdalej od swych okrutnych braci. Szlak swej ucieczki ukrywali magią, zawędrowali tak daleko jak tylko mogli w podnóża gór. Tam zbudowali swą nową siedzibę w dość krótkim czasie i powrócili do badań mając na celu jedynie dobra ogółu społeczności Świata. Skupili się na rozwoju medycyny, matematyki astrologii. Lecz nie dane było im w spokoju pracować, starzy współbracia odnaleźli ich i dokonali krwawej zemsty. Część Qusill'ars przeżyła tylko dzięki temu, iż nie było ich w mieście w czasie pogromu. Gdy wrócili odnaleźli tylko zgliszcza i brutalnie wymordowanych bliskich i przyjaciół. Krwią utraconych rodzin poprzysięgli okrutniejszą zemstę na Elfach Wysokich. Porzucili zrujnowane miasto, słuch o nich zaginął na lata po to by oddać się studiom nad mrocznymi tajnikami magii, nekromancji, magii śmierci i zniszczenia. Kontakty z tą sferą wpłynęła nie tylko na ich psychikę jak i na ich ciała. Stali się podobni do upiorów, o bladych cerach, długich kościstych palach i czarnych niczym noc oczach. Ich dusze zatraciły resztki dobra zalane smutkiem i niezapomnianym żalem po stracie współbraci, dobro zastąpiło zło i nienawiść. Gdy już opanowali sztuki czarnoksięskie gotowi byli na zemstę.

W Que’Minae od tamtego czasu Elfy ginęły na dziwne choroby, często powracając jako ciała bez dusz do życia. Niektórzy, co brali udział w rzezi cierpieli nawet większe męki i katusze, ich ciała gniły za życia, a krew gotowała się w żyłach doprowadzając do śmierci w męczarniach. Niewiele czasu potrzebowały Elfy Wysokie by zrozumieć, co się dzieje. Rozpoczęto badania nad zwalczaniem tych chorób, co udało się dość szybko. Zarażeni wrócili do zdrowia na złość Qusill'ars. Ci jednak nie poddali się, rzucili przedziwne zaklęcie na służące ich oprawcom Elfy Ciemne zamieniając ich w oszalałe bestie, które mordując wielu starych panów uciekły w niezbadane lasy gdzie żyją do dziś a zaklęcie na nich rzucone prawdopodobnie utraciło swą moc. Jednak kronikarze Elfów Wysokich milczą o tych wszystkich wydarzeniach. Wojna i wzajemna nienawiść pomiędzy Qusill'ars a Qusill'ha trwa po dziś dzień…”

Qusill'ars są niższe niż ich współbracia Elfy Wysokie, a ich ciała poprzez obcowanie z magią czarnoksięską zmieniły się, są wychudzone i blade, mają długie szponiaste palce a oczy zazwyczaj bardzo ciemne. Qusill'ars nigdy nie walczą w zwarciu zwykłą bronią, lecz atakują za pomocą magii by zadawać ból i cierpienie oraz śmierć. Skaza, jaką jest taka budowa ich ciała przeszłą też na następne pokolenia.

- 2  Siła
+2 Zręczność (Zr)
-2 Budowa (Bd)
+3 Inteligencja (Int)
+ 1 Roztropność (Rzt) (?)

To oryginalny projekt spisany przez Zahira i resztę teamu z rok temu.

Ciekawe......... oO

Miluś.. cóż Elfy nie miały mieć podziału prócz piszących sie "drowów" i elfów.. Czyli tyle pasuje.. Jednak Elfowie mają swoich przodków którzy jeszcze po drzerzeniu kontynentów żyli na ziemiach teraz przez swych pobratymców.


Einanowie
Postacie te były wysokie o ciemnoczekoladowym zabarwianu skóry. Wzrost ich sięgał nawet ponad 2 metrów, kończyny były zdecydowanie dłuższe od tułowia, długie nogi  i jednakowo długie ręce.
Twarz ich podłużna, wyciągnięta ku przodowi. Oczy duże lekko skośne, zajmujące 2/3 twarzy, brak widocznych białek, przyjmujące kolory brązowy, czerwony, ciemnozielony złoty lub srebrny, rzadziej jasnożółty, jasnoczerwony lub ametystowy. Włosy twarde, proste, sianowate kolorów: płowych traw, zieleni, brązów i czerni. Nos prosty długi, nadający twarzy drapieżny wygląd, usta wąskie bez wargie, uszy spiczaste.


Po jakimś czasie wśród einanów zaczęły rodzić sie dzieci ( po zderzeniu kontynentów), one zaczęły przypominać elfy teraźniejsze.  Z czasem częśc z przodkowych ras "opuściła" Ziemie przez siebie zamieszkałe.. Cześć jednak została. Z tej właśnie części wyłoniła się władczyni, która p[pragnęła wojny z Krasnoludami.. Jednak reszta wolała pokojowe rozwiązania, tak więc wywalono ją z miasta.. Ruszyła ze swymi pobratymcami w stronę gór zamieszkałych przed przodków gnomich. Tam po dość krwawej walce znaleźli dla siebie miejsce

Z tego właśnie utworzyły się elfy zamieszkujące tereny pomiędzy ludźmi a krasnalami- z tymi ostatnimi tłukli sie tuż przed wybuchem wielkiej wony i ponieśli olbrzymie straty.