Imaroth- Projekt

Cóż zacznijmy od tego że ziemia jest całkowicie płaska, baa jest w kształcie prostokątnym. Nad nią świecą dwa słońca, jedno normalne białe zapewniające światło dzienne, drugie, barwy fioletu odpowiedzialne ono jest jedynie za ciepło. Co prawda w strych przekazach pojawia sie informacja na temat trzeciego słońca- małej czerwonej kulki, ponoć ona właśnie miała wielkie wpływ na magie świata- a na owej ponoć stare czasy sie opierały.


Spalona ziemia- pustynia ta, a dokładnie połacie czerwonej spękanej ziemi, są miejscem w którym prawdopodobnie uderzyło o ziemie słońce czerwone. cóż sa to spisane tylko przesłanki, jednak to co sie tam dzieje, a właściwie nie dzieje może świadczyć iż są one prawdziwe. mianowicie, na obszarze tym nie działa żadna magia, dosłownie żadna, a magiczne przedmioty tracą całkowicie swoja moc, oczywiście do czasu opuszczenia terenu. Zmienia tam spękana z powodu całkowitego braku wody, nie widać też żadnego rodzaju roślinności, choć czasem ślady po drzewie a właściwie spalone kikuty sterczące pod dziwnymi kątami powbijane w ziemię. Powietrze tutaj, niezależnie od pory roku po prostu zdaje być sie parne i zawieszone w powietrzu, nigdy nie wieje wiatr, nie ma tu tez żadnego echa czy zjawisk akustycznych. Kolor ziemi to szkarłatny a dokładniej kolor zaschniętej krwi, niebo tutaj przybiera też czerwonawą barwę. Ale nie jest to wszystko co jest związane z z tym obszarem. Wchodząc w niego głębiej widzimy coraz to większe rozpadliny, co prawda początkowo wydają się to pierwsze pęknięcia, rozrzucone losowo, jednak z czasem widać pewną regularność gdy kierujemy sie w pustyni. Lecz w samym jej sercu nikt nigdy nie był, lub też nigdy nie powróciłam nikt nie był, gdyż po prostu rozpadliny nie tylko poszerzą się lecz też pogłębiają ponoć do bezdennych otchłani- tak mówią zapuszczający sie tam pół orkowie.

Pustynia- pustynie jako takie nie są w żadnym stopniu szczególne, jest to typowe miejsce zebrania sie piasku i gorąca, czy zimna nocami, lecz jednak na uwagę zasługuje to co się na nich dzieje, a dokładnie dwie działające tam burze:
- burza Inteligentnego piasku- cóż może nie było by nic szczególnego w burzy piaskowej gdyby nie to iz atakuje ona tylko osady omijając karawany, lub wręcz przeciwnie. zdaje sie uderzać prosto, w cel nie czyniąc najmniejszej szkody temu co napotka na swej drodze.
- burza ciszy- moment w którym niebo ciemnieje, a właściwie jakby jasne słońce całkowicie znikało. Powietrze zawisa zupełnie w miejscu, nawet można odnieść wrażenie że czas zupełnie się zatrzymuje. W tym momencie, nie słychać zupełnie nic, nie ma najmniejszych dźwięków, mowy, kroków, zupełnie nic. Nie dzieje sie to cyklicznie, nie ma też określonego miejsca występowania, lub szczególnego nasilenia.

jezioro kryształu- Jezioro to o tafli idealnie czystej wody, która wiecznie pozostaje w spoczynku. Z najgłębszego jego miejsca widać dno. Miejsce to jest magiczne, nie ze względu na dziejące się tam rzeczy lecz otaczający je krajobraz, wszystko- dosłownie wszystko stworzone jest z kryształu, i wielkie góry otaczające jezioro, roślinność a nawet stworzenia. Kryształ idealnie przezroczysty o różnych barwach.  Oczywiście panuje tam nieustanne wrażenie o kruchości i delikatności tego miejsca, i tak jest w rzeczywistości, choć mimo prac które mają za zadanie uzyskiwanie kryształu, miejsce to w żadnym stopniu sie nie zmienia. Jakby całe było żywą istotą starającą sie zaleczyć swoje rany.


Las Kresu -jest to las w okolicy państwa zamieszkałego przez ludzi- tam własnie wytępiono ostatnich przedstawicieli starych ras.  Ziemie te spalono zupełnie, dokładnie nie wiadomo dlaczego tak uczyniono.. Wszystkie źródła są niejasne, lecz nie tym teraz się zajmujemy. Las owy składający się z młodych drzew, młodych jednak zdają się one być nienormalnie rozrosłe i wysokie. Drzewa te liściaste- innych nie widziano, maja liście w rożnych odcieniach niebieskiego od błękitu po granatowy, kora ich barwy Od żółtej stonowanej z czasem przechodzącej w pomarańczowy, zdaje sie być niezwykle delikatna i miękka w dotyku, jakby nie zdolna by ochronić te drzewa, gdy dłoń do drzewa przyciśniemy mocniej czujemy delikatne pulsowanie płynących w nim soków. Uszkodzenia drzewa w jakikolwiek sposobi kończy się wrzaskiem bólu, wręcz zawodzeniem od którego "cierpną" zęby, oraz tryska z niego szkarłatna ciecz o mdlącym odorze, oraz drewno nie nadaje się do wykonywania zen przedmiotów.
Wchodząc w głąb lasu, cala roślinność zdaje się przerzedzać, jednak nie podszycie, tu małe roślinki po prostu czepiają sie nóg przechodzących, starając sie utrudnić im poruszanie sie po lesie, a nawet ich zatrzymać, z kolejnymi krokami odświeżająca woń lasu zdaje sie zupełnie niknąć, a rośliny wręcz kaleczą przechodnia. Wyraźnie zdaje się iż dalej nie powinniśmy sie zagłębiać, jednak wytrwali opowiadają o krzykach zasłyszanych, zawodzeniu, o ogarniającym uczuciu strachu, żalu, czy choć sutku.. oraz zapachu spalenizny, po duszący dym, krokach które wzniecają kurz a właściwie popioły w góre, aż w końcu po pobudkę przed lasem, jakby do niego nigdy nie wchodzili.